Για να καταλάβουμε τί είναι η ενδοδοντική θεραπεία χρειάζεται να γνωρίσουμε την ανατομία του δοντιού.

Εξετάζοντας ένα δόντι από την εξωτερική του επιφάνεια προς το εσωτερικό του παρατηρούμε ότι αποτελείται από:

1. την αδαμαντίνη,
2. την οδοντίνη και
3. τον πολφό (δηλαδή το εσωτερικό τμήμα του δοντιού)

Ο πολφός περιέχει νεύρα, μικρές φλέβες και αρτηρίες αλλά και συνδετικό ιστό και είναι αυτός που βοηθά στην σταδιακή ανάπτυξη της ρίζας. Μετά την πλήρη διάπλαση της ρίζας το δόντι μπορεί να υφίσταται και χωρίς τον πολφό μιας και τρέφεται από τους ιστούς που το περιβάλλουν.

Η ενδοδοντική θεραπεία λοιπόν αφορά το εσωτερικό του δοντιού και κρίνεται απαραίτητη όταν ο πολφός είναι μολυσμένος ή έχει πάθει φλεγμονή.

• Η φλεγμονή ή η μόλυνση μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους όπως:
• βαθειά τερηδόνα,
• επαναλαμβανόμενες οδοντιατρικές εργασίες σε ένα δόντι,
• ελαττωματικές στεφάνες ή ρωγμή /σπάσιμο στο δόντι.

( Ένα απότομο τραύμα σε ένα δόντι μπορεί να προκαλέσει την νέκρωση του πολφού ακόμα και αν το δόντι αρχικά δεν παρουσιάσει κανένα σπάσιμο)

Αν η φλεγμονή ή η μόλυνση του πολφού μείνει χωρίς θεραπεία αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλο πόνο ή και ακόμα σε σχηματισμό αποστήματος και οίδημα (=πρήξιμο).

Κατά τη διάρκεια της ενδοδοντικής θεραπείας ο πολφός, που έχει πάθει μόλυνση ή φλεγμονή, αφαιρείται και το εσωτερικό του δοντιού καθαρίζεται και απολυμαίνεται προσεκτικά.

Στη συνέχεια εμφράσσεται με ένα ροζ υλικό που ονομάζεται γουταπέρκα έτσι ώστε να μην μείνουν κενά για να αναπτυχθούν μικρόβια. Αφού τελειώσει η ενδοδοντική θεραπεία το δόντι είτε αποκαθίσταται με στεφάνη είτε με απλή έμφραξη.

Μετά την αποκατάσταση το θεραπευμένο δόντι συνεχίζει να λειτουργεί όπως ένα οποιοδήποτε άλλο δόντι στο στόμα.

Έχει όμως περισσότερες πιθανότητες να σπάσει πιο εύκολα σε σχέση με ένα πλήρες κανονικό δόντι επειδή είναι πλέον αφυδατωμένο.